روزهای طولانیست که این جمله، همهجا همراه من است.
وقتی خستگی، گریبانگیر میشود، با خواندنش، سراپا امید میشوم. چون تلاش میکنم و به تلاشم ایمان دارم. و این جمله فقط به من یادآوری میکند که ادامه دهم و باور داشته باشم که نتیجهٔ تلاشم را خواهم دید.
گاهی یک جمله، یک نگاه، گرمی دستی که دستت را برای لحظهای میفشارد، به تو این دلگرمی را میدهد که هنوز هم میشود امیدوار بود؛ نه به دنیا، به خود خودت و رویاهایت.
و من اینروزها که بسیاری از ترس و ناامیدی و یأس، یارای برخاستن ندارند، همچنان به تلاشم ادامه میدهم و میدانم خیلی زود، این بذر امید، به بار خواهد نشست. آن روز، حتی اگر من نباشم، مسیرم و رویاهایم، امید عدهای دیگر خواهند بود.
و زندگی به گمان من همین است که تو فقط خودت نباشی، چیزی بیشتر از خودت باشی، و بیشتر از این زندگی، در دل آدمها زنده بمانی.
پس
تلاش کن و
امیدوار باش.
اما بیش از آنچه تلاش کردهای،
امید نداشته باش.
تلاش کن و امیدوار باش
نوشته قبلی
۱ نظر
مثل همیشه بهترین توصیف حال لحظه منی
تو چقدر خوشوقتی